Van verslaving naar vrijheid

Wie Pieter Hollebrandse (34) vandaag ontmoet, ziet iemand met een rustig karakter en een vriendelijke uitstraling. Dat was ooit heel anders. Pieters leven stond in het teken van verslaving, tot hij na een aangrijpende droom over de hel God om hulp riep. Een moment dat zijn leven volledig veranderde.

Als klein jongetje hield de Zeeuwse Pieter er al van om kattenkwaad uit te halen. Hij werd gelovig opgevoed in een hervormde gemeente, maar vond het geloof lastig. Pieter: “Ik was een druk ventje. In de kerk zat ik meer onder de banken dan erop. Veters losmaken van mensen die bij mij in de buurt zaten, dat soort dingen deed ik tijdens de dienst.”

Een makkelijke jeugd had Pieter niet. Thuis was er vaak ruzie. Zijn ouders gingen uit elkaar en op zijn veertiende moest hij zijn geliefde dorp achter zich laten om op een boerderij te gaan wonen in Stolwijk. “Dat was voor mij een heel vervelende tijd. Ik werd uit mijn vertrouwde omgeving gehaald, terwijl ik net zelf een beetje het leven aan het ontdekken was. Ik was opstandig en dacht alles beter te weten.” Tussen Pieters moeder en haar nieuwe man ging het al vrij snel niet goed, waardoor er opnieuw vaak ruzie was. “Dat heeft mijn opgefokte karakter denk ik ook wel versterkt. Ik was regelmatig betrokken bij vechtpartijen op school en zette me tegen alles af. Ik spijbelde veel, gamede urenlang en was elk weekend dat ik kon in Yerseke. Daar wilde ik veel liever zijn.

In de weekenden in Yerseke sliep Pieter vaak bij vrienden. Omdat er weinig toezicht was, begonnen hij en zijn vrienden al snel recreatief alcohol en drugs te gebruiken op feestjes. Het begon met een pilletje, maar al snel kwam daar ook cocaïne bij. Drugs gebruiken vond Pieter fijn. “Het maakte me heel rustig en het was een hele goede demping voor mijn opgefokte karakter.” Op z’n achttiende verhuisde Pieter terug naar Yerseke, om naar de zeevaartschool te gaan. Daar nam zijn drugsgebruik toe. “Ik begon van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te snuiven. Normaal deed ik dit altijd met anderen, maar toen ik het ook alleen thuis begon te gebruiken, wist ik wel dat ik verkeerd bezig was en verslaafd was. Op zee kun je een aantal weken niet gebruiken, en elke keer nam ik me voor om te stoppen. Toch lukte dat telkens niet. Ik dacht: dan blijf ik maar gewoon gebruiken en zie ik wel waar het schip strandt.”

Op de dag dat Pieters leven volledig veranderde, had hij er net een nachtdienst op het schip op zitten. Toen hij na zijn dienst ging rusten, kreeg hij een heftige droom. “Ik zat opgesloten in een horrorhuis en werd opgejaagd door  demonen. Het was alsof ze een spelletje met me speelden. Elke keer als ik dacht te ontsnappen, grepen ze me weer vast. Het leek wel uren te duren. Ten einde raad riep ik het uit naar God: ‘Vader, als U er bent, help me!’ Terwijl ik dit uitsprak, kwam er een lichte gedaante door het plafond. De demonen waren zichtbaar bang voor deze gedaante en verdwenen.”

Maar dat was niet het einde van Pieters droom. Eenmaal uit het horrorhuis, ontdekte hij dat hij zich in een spookstad bevond. Pieter: “Dat beangstigde me, en daarom besloot ik op zoek te gaan naar een kerk. Eenmaal binnen in de kerk sprak er een stem tot mij: ‘Je hebt nog één kans om naar de hemel te gaan, als je deze vraag goed beantwoordt.’ Toen ik de vraag niet kon beantwoorden, werd de stem ineens demonisch en zei: ‘Het maakt niet uit wat je kiest, je gaat toch wel naar de hel.’ De stem ging echt door merg en been.”

Badend in het zweet werd Pieter wakker. Hij had wel vaker heftig gedroomd, maar dit was zó echt. Hij kon alleen nog maar aan de droom denken. Wat hij had meegemaakt, wilde hij absoluut nooit meer ervaren. Pieter: “Ik bad tot God en zei: ‘Als dit mij te wachten staat, vergeef me dan alstublieft.’ Meteen werd ik overspoeld door een gevoel van intense liefde, dat met woorden niet te beschrijven is. Ik was helemaal overdonderd en dacht meteen: ‘Wow, God bestaat echt.’ Ik zat huilend in de controlekamer van het schip. Ik besefte dat ik heel verkeerd geleefd had en dat ik met de hulp van God mijn leven moest omdraaien.”

Pieter begon iedereen op het schip te vertellen wat hij had meegemaakt. “Mensen dachten dat ik gek geworden was of dat ik een snuifje te veel op had, maar het maakte me niets uit. Ik had de liefde van God gevonden.” Hij besloot ook zijn moeder te bellen en haar te vertellen over zijn bekering. Pieter: “Ze was zo perplex dat ze eerst niet geloofde wat ik haar vertelde. Ze maakte zich zorgen en belde me bijna elke dag om te vragen hoe het met me ging. Toen ik bleef herhalen wat mij was overkomen, was ze uiteindelijk ontzettend blij. Ze had al heel lang voor mij gebeden.” Nog op het schip besloot Pieter ontslag te nemen en ander werk te gaan doen. “Ik wilde mijn verhaal met de wereld delen en echt iets terugdoen voor de maatschappij.”

Eenmaal aan wal zwoer Pieter al zijn verslavingen af. “Ik ruimde mijn huis op en voelde niets meer voor drank en drugs. Gods liefde was zo sterk, daar wilde ik alles wel voor laten.” Vrienden reageerden wisselend op zijn bekering. Sommigen wilden niets meer met hem te maken hebben omdat hij gelovig was geworden, anderen bleven wel. Een van zijn vrienden wees Pieter op het Leger des Heils. “Hij zei: ‘Is dat niet wat voor jou?’ Ik was nog maar vier maanden clean, maar besloot het te proberen. De recruiter vertelde me dat er op korte termijn een Domus* in Halsteren geopend zou worden en dat daar een vacature openstond. Ik besloot te solliciteren en werd aangenomen.”

“Dat ik nu anderen met dezelfde problematiek mag helpen als die ik zelf heb gehad, vind ik nog steeds heel bijzonder. Ik begon met de opleiding Maatschappelijke Zorg en heb deze inmiddels afgerond.” Pieter geeft nu zelfs Bijbelstudies in de Domus. “Als er iemand is die weer licht brengt in je leven, dan is het God wel. Het voelt als een eer dat ik die boodschap met de deelnemers van de Domus mag delen.”

*Een Domus is een woonlocatie voor mensen die te maken hebben met verslaving en psychische problemen.