Paul woont na een turbulent leven en veertig jaar dakloosheid nu met zijn vogeltje in een Domus van het Leger des Heils. Dat is een hele vooruitgang.‘Mijn leven was al voor mijn geboorte slecht. Mijn moeder dronk en ik was al verslaafd voordat ik ter wereld kwam. Om me stil te houden kreeg ik als kind Sneeuwwitjes. Dat is bier met 7-up. Omdat thuis wonen niet meer ging, werd ik bij de nonnen in een kindertehuis geplaatst. Daar werd ik misbruikt. Toen dat in een volgend kindertehuis weer gebeurde ben ik op slot gegaan en besloot ik: niemand komt meer aan mij.
Voordat ik in deze Domus kwam wonen, leefde ik veertig jaar op straat. Niet dat ik een Swiebertje ben hoor, maar dat vrije bestaan op straat trok me wel. Je kan doen en laten wat je wil, hebt geen kopzorgen. Je leert ook foefjes kennen, zoals wormen en ratten eten. Ik ga nog steeds graag naar buiten, ben gek op paarden. Toen ik dakloos was, vond ik een plek om die lieve beestjes te verzorgen. Rijden is het mooiste wat je kan hebben. Ik ben het liefst alleen en buiten. Ik loop veel, soms wel meer dan twintig kilometer op een dag. Aan vroeger denk ik nooit terug, altijd vooruit. Dat is de beste therapie die je kunt hebben. Bij de pakken neerzitten helpt je niet.’
