Kelsey krijgt leven weer op de rit samen met begeleider Fenneke

In een rijtjeshuis in Leek zit Kelsey (27) met haar beste vriendin en Fenneke, die haar vier jaar lang vanuit het Leger des Heils begeleidde. Het huis is gevuld met dieren, maar verder keurig op orde. Kelsey haalt een energiedrankje en vertelt: “Mijn leven draait om de kinderen, twee jongens van vier en acht. Het is pittig om alles draaiende te houden. We zijn al vier jaar bezig voor een diagnose van de oudste, maar omdat ik zelf zo’n zwaar verleden heb, wordt dat niet goed opgepakt. Hoe ik het volhoud? Gewoon doorgaan. Als de kids slapen, ga ik opruimen en schoonmaken tot ik zelf naar bed ga. Het mooiste van het moederschap vind ik de liefde die ik ervoor terugkrijg, bijvoorbeeld door een knuffel als ik ze naar bed breng.”

Op haar negentiende werd Kelsey voor het eerst moeder. De biologische vader verdween halverwege de zwangerschap uit beeld. “Als hij dronk, kreeg ‘ie losse handjes. Na ruim een half jaar mishandelde hij me. Toen heb ik een grens getrokken. Ik belde zelf het Centrum voor Jeugd en Gezin voor hulp, ook gezien mijn eigen verleden.” Het contact werd later hersteld, mede dankzij Fenneke. “Ik maakte een weekendplanning voor de omgang. Dat gaf duidelijkheid.” Kelsey: “Waar we elkaar eerst niet konden uitstaan, regelen we nu alles samen.” Het verhaal van haar tweede kind is complex. Kelsey wilde graag nog een kind, zonder relatie. Een jeugdvriend bood zich aan, maar bleek getrouwd en meerdere vrouwen te hebben. Ook hij raakte uit beeld. Fenneke: “Tijdens je tweede zwangerschap twijfelde je nog aan je moederschap. Nu weet je je grenzen en kun je die aangeven.” Kelsey knikt. “Met behulp van pictogrammen wist mijn oudste precies wat er ging gebeuren. Dat maakte hem rustiger. Vooral dankzij Fenneke leerde ik organiseren. Ze trapte ook op de rem als ik te kritisch op mezelf was, bijvoorbeeld over het huishouden."

Tijdens haar tweede zwangerschap woonde Kelsey met haar zieke moeder en broer in een huis vol schimmel. Omdat zij toeslagpartner werd, moest ze tienduizenden euro’s terugbetalen. “Sinds m’n eenentwintigste leef ik van een bijstandsuitkering van 219 euro per maand. Ik kon m’n zorgverzekering niet eens betalen. Mijn zoons konden niet tegen de goedkopere babyvoeding, maar de dure variant kon ik nauwelijks opbrengen. Soms blowde ik om met de stress om te gaan. Fenneke en ik hebben potjes aangevraagd en de gemeente betaalde uiteindelijk de voeding. Door mijn schulden kwam ik onder bewindvoering en kreeg ik dit huis. Ik moest rondkomen van 45 euro per week en ging naar de Voedselbank. Vorig jaar was ik eindelijk schuldenvrij; een opluchting.”

Kelsey kampte jaren met depressies. “Tot de jeugdzorg al mijn papieren opvroeg. Ik kreeg emotieregulatie en traumaverwerking, vanwege seksueel misbruik, mishandeling en de suïcide van mijn vader.” Kelsey vertelt het schijnbaar luchtig, maar een diepe zucht verraadt het tegendeel. “Ik was dertien. Mijn twee broers worstelden met agressie en drugs, ik zorgde voor mijn zieke moeder. Na mijn vaders dood ontspoorde ik, belandde in tehuizen en werd op m’n zestiende in een pleeggezin misbruikt. Toen werd ik zelf suïcidaal. De politie moest me op een dag weghalen van het spoor.” Sinds de traumaverwerking twee jaar geleden voelt ze zich stabieler. Lachend: “Ik ben cold turkey gestopt met blowen. Het enige wat ik nog gebruik, is energiedrank en sigaretten. Ik heb nu geen PTSS meer, wel ADHD. Sinds de medicijnen heb ik overzicht, controle en energie.”

“Ik heb het altijd leuk gevonden om mijn nagels te doen, maar had nooit geld om een setje te laten zetten. Nu doe ik mijn eigen acrylnagels, ook bij vriendinnen, en maak ik dreadlocks. Daarnaast word ik rustig van m’n konijnen, hond en twee katten. Dat ik nu fulltime mama kan zijn en sta waar ik sta, had ik nooit verwacht. Dat ik überhaupt nog overeind sta, daar ben ik eigenlijk best trots op. Mijn droom? Werken in de jeugdzorg als ervaringsdeskundige. En als ik tienduizend euro had? Dan gaf ik de kinderen hun droomkamer. Bij mij gaat alles naar de kinderen.”