‘Als zij iets zegt, vertrouw ik dat’

Robbies verjaardag is niet compleet zonder ambulant begeleider Els – zijn ‘tweede moeder’. Voor elk probleem, groot of klein, kan hij bij haar terecht. 'Robbie kon in het ziekenhuis pas onder narcose als ik in de operatiekamer zat.'

Robbies verjaardag kan bijna beginnen. Els zit al klaar met Tucjes en taart, maar Robbie moet nog even op gang komen. Eerst een snelle 'cowboydouche', zoals Els het noemt, en dan nog de juiste verjaardagsoutfit uitkiezen. Hij heeft gekozen voor een net overhemd en herenschoenen – dezelfde die hij draagt op Mambo Beach, Curaçao. De look wordt afgemaakt met wat gezichtscrème en babypoeder. “Ik ben een gentleman.” 

Els en Robbie hebben samen al veel meegemaakt. Toen Robbie geopereerd moest worden, weigerde hij onder narcose te gaan als Els er niet bij was. “Ik mocht toen bij hoge uitzondering mee de operatiekamer in. Ik moest Robbie beloven dat ik er zou staan als hij zijn ogen weer opendeed. Die belofte heb ik gehouden.” Robbie moest eerst even wennen aan het idee dat er verjaardagsgasten langs zouden komen. “Ik heb veel verdriet gehad in mijn leven – teveel om over te vertellen. Maar ik vind het wel erg gezellig dat jullie er zijn!”

Toen Robbie jaren geleden de stranden van Curaçao inruilde voor Nederland, moest hij even wennen. Nog steeds draagt hij een sportbroek onder zijn broek vanwege de kou. “Wij zijn Antillianen hè,” zegt hij met een knipoog. Sindsdien heeft Robbie een veelkleurig leven geleid, met baantjes van Kwikfit tot lasser bij de sociale werkplaats.  

Hij had het niet altijd even makkelijk. Nederland is een ingewikkeld land, waar je snel verstrikt raakt in een web van regeltjes en instanties. “Ook had ik vaak te maken met discriminatie.” Om tot rust te komen sleutelt hij graag aan kapotte fietsen. Of hij belt Els, zijn begeleider, die voor hem veel meer is dan dat.  

Els, hoewel een paar jaar jonger, is een 'tweede moeder' voor Robbie. “Een natuurwonder,” grapt Els. Al bijna 12 jaar krijgt Robbie ambulante begeleiding van Els in zijn huis in Dordrecht. “Als ik een probleem heb, ga ik altijd bij Els langs,” zegt Robbie. “En als zij iets zegt, vertrouw ik dat.” Els is niet de enige sterke vrouw die Robbie bewondert. Aan de muur hangen foto's van prinses Diana en Michelle Obama en Adele. “Ik volgde alles wat Diana deed – zij is echt my type of woman. Ze deed veel voor de mensen in Afrika, dat vond ik zo prachtig. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ze stierf – veel te jong.” 

Els pakt Robbie’s hand vast en kijkt hem aan. “Robbie, je bent nu 67, ik wens je heel veel geluk en gezondheid. Maar vooral ook: ik wens je rust in je hoofd.” Robbie is even stil. “Dankjewel voor alles wat je gedaan hebt – ook al was ik niet altijd even makkelijk.” 

Els en Robbie zien elkaar een paar keer per week. Als ze in de ochtend afspreken moet Els hem op tijd wakker bellen. “En gisteren probeerde ik hem 22 keer te bellen om te vertellen dat we zijn verjaardag zouden vieren”, zegt Els lachend. “Maar het is gelukt!” Robbie woont al zo’n dertig jaar in een flat in Dordrecht. Hij heeft er vrienden gemaakt, maar wordt ook weleens lastiggevallen door buurtgenoten. “Dan heb ik soms een kort lontje,” geeft hij toe. Op zulke momenten kan hij terecht bij Els: “Ik weet precies wanneer hij mij de waarheid vertelt.” 

‘Hey dushi!’, roept Robbie door de telefoon. Het is zijn dochter Regine op Facetime vanuit Barcelona. Als zij in Nederland is komt zij regelmatig bij haar vader op bezoek. Els: “Hé schat, we hebben een geweldige dag. We missen alleen jou nog!” Robbie staat op en pakt een ingelijste foto van de achterbank. Het is een oude schoolfoto van Regine. Die mág niet ontbreken, dringt hij aan. “Zij is mijn trots.” 

Na de verjaardagshigh tea moeten Els en Robbie nog even wat administratie doornemen, en daarna staat er nog een bezoek aan de Sociale Dienst in Dordrecht op de planning. Maar eerst maakt Robbie netjes zijn bed op. Goede verzorging vindt hij belangrijk: “Ik wil niet dat mijn huis stinkt.” Het is uitzonderlijk dat Els in Robbies appartement zit. Door haar  knieblessure spreken ze normaal in de schuur beneden af, waar Robbie aan zijn fietsen sleutelt. Els: “Vandaag moeten we het nog even hebben over een paar rekeningen die betaald moeten worden en die tweede scooter die we willen verkopen.”

Robbie is bijna wekelijks bij de Sociale Dienst te vinden. Soms voor hulpvragen, maar vaak ook voor de gezelligheid. Zeker met de dames achter de balie kan hij het goed vinden. “Ze vinden het leuk om mij te zien. Ik laat ze lachen.” Hij sprenkelt nog wat babypoeder op zijn gezicht voordat hij naar binnen gaat. “Zo kan ik weer even de charmeur zijn.” Nu Robbie 67 is geworden, gaat hij ook met pensioen. Dat is nog even een puzzel, omdat hij zoveel verschillende baantjes heeft gehad. Els en de medewerkster van de Sociale Dienst leggen hem uit waar hij allemaal recht op heeft. Els: “Al die regelingen in Nederland zijn al snel een doolhof.” 

Na de dames achter de balie gedag te hebben gezegd, gaan ze weer naar buiten. Het zonnetje schijnt. Na een nieuwe afspraak te hebben gemaakt, zet Els Robbie weer thuis af. De jaren met Robbie zijn voorbijgevlogen, zegt Els. “Robbie’s moeder heeft wel eens tegen me gezegd hoe dankbaar ze is dat haar zoon ook een soort moeder in Nederland heeft. Dit is meer dan werk.”