In De Wending oefent Mike voor het leven straks

De Wending is gevestigd in een laagbouwcomplex naast een kloosterachtig gebouw, in Ugchelen. In dit 'klooster' vind je meerdere afdelingen van het Leger des Heils in het oosten van het land. Er staat een mooie kapel en er is een 50|50Workcenter met een houtwerkplaats. De Wending zelf is een bijzondere kliniek, waar mensen met een lichte verstandelijke beperking worden opgenomen om af te kicken van hun verslaving. Ze krijgen één-op-één-therapie, groepsgesprekken, werkbegeleiding en persoonlijke ontwikkeltraining. Ook gaan ze elke dag aan de slag in de werkplaats of op het terrein. De deelnemers worden in vier fases door een persoonlijk programma geleid, waarmee ze de weg terug naar de maatschappij bewandelen.

Eén van hen is Mike Vervliet (23), een lange en slanke jongeman met een open, vriendelijke blik. Hij kwam in september 2020 vanuit de crisisopvang in Ugchelen aan. In de jaren ervoor was het allemaal ontspoord, vertelt Mike. Er waren ruzies, diefstallen en andere problemen als gevolg van cannabisgebruik. Zijn verslaving begon toen hij een jaar of vijftien was en leidde tot zulke grote problemen dat Mike niet meer thuis kon zijn. Een eerste opname in een zorgkliniek in 2019 was geen succes. Hier is hij beter op z’n plek, zegt hij. Mike laat graag zien hoe hij de maanden in De Wending beleeft.

Mike heeft een eigen kamer. Daar staan een bed, een kledingkast, een televisie en – zijn trots – een studiootje. “Ik maak hier graag muziek. Een beetje house. En soms draai ik een setje muziek. Hier kan ik na een dag vol therapie, sessies en werk lekker tot rust komen.” Zijn kamer is op de eerste verdieping. Beneden kan Mike terecht in zijn vaste woonkamer (waarvan er zes zijn), waar zeven deelnemers kunnen zitten om te eten, een spel te doen, te praten of televisie te kijken. “Ik zit hier ook regelmatig. Maar ik vind het snel druk en chaotisch. Dan is m’n eigen kamer toch wel fijn.”

De kliniek begeleidt bewoners in vier fases terug naar de maatschappij, van het afkicken tot het oefenen met weer op jezelf zijn. Mike: “Ik heb veel aan de verschillende sessies en therapieën. Ik ben van mezelf erg onzeker, ik heb een laag zelfbeeld en behoorlijk wat trauma’s uit mijn verleden. Daar zijn we mee aan de slag gegaan. Maar er zijn bijvoorbeeld ook groepsgesprekken, waarin je leert om te gaan met de verleiding om terug te vallen in je verslaving. Het is breed. Dat vind ik een pluspunt.” Er is voor iedereen een min of meer persoonlijke aanpak. Mike voelt zich gehoord. “Er wordt echt geluisterd. Ze gaan aan de slag met mijn trauma’s en geven me de ruimte als ik het even niet zie zitten. Ik leer hier veel over mijn gedrag en hoe ik meer en beter kan communiceren. Daar heb ik veel aan. Net zoals aan de gesprekken met mijn mentor.”

Mike werkt in de 50|50 houtwerkplaats van het Leger des Heils, naast het ‘klooster’. De eerste maanden was het werk niet leuk (‘Saai!’, zegt Mike stellig), maar de laatste tijd beleeft hij er plezier aan. In de werkplaats maakt hij elke dag vogelhuisjes en producten voor bijvoorbeeld Dille & Kamille. “Er is soms tijd over. Dan mag je zelf dingen bedenken. Nu ben ik bezig met een eigen houten lamp met gaten. Dat is toch gaaf?” Het werken lijkt op het leven straks, maar dan in een veilige omgeving. Mike: ‘Het geeft me ook de mogelijkheid om na te denken over wat ik wil. Ik merk hoe mijn spanningsboog werkt en hoe ik toch rustig en ontspannen kan blijven als het druk wordt. Met mijn jobcoach en opleidingsmanager kijk ik wat het beste voor me werkt.’ 

Elke maandagochtend is er een weekopening in de kapel. Mike gaat er graag naar toe, ook al is hij naar eigen zeggen niet gelovig. “Maar ik leer veel van wat er verteld wordt. De mensen geven je iets mee waar je wat aan hebt. Je kunt er kracht en hoop uit putten. Neem het verhaal van de man die zijn zoon naar een ver land ziet vertrekken en daar zijn erfenis opmaakt. Die zoon wordt arm en komt uiteindelijk terug bij zijn vader. Dat vind ik heel toepasselijk voor mezelf. Ik gaf eerst alles uit aan mijn verslaving, kwam in de crisisopvang en besloot hulp te zoeken.” Mike gaat binnenkort begeleid wonen. Had hij het zonder de kliniek gekund? Nee, zegt hij. “Natuurlijk, ik wilde zelf van mijn verslaving af en weer een gewoon leven leiden. Want ik zag wat het met mij en met anderen deed. Maar zonder deze hulp was het niet gelukt. Ik ga hier heel anders weg dan hoe ik binnenkwam. En dat komt niet alleen doordat ik niet meer verslaafd ben. Ja, je mag dit wel zien als een verhaal met een goed einde.”