Harm en Daisy bieden pleegkinderen een thuis

De Friese woning van Harm en Daisy straalt warmte en gezelligheid uit. Een gevoel van thuis. Aan de kapstok hangen jasjes in verschillende maten, de speelkamer staat vol kleurrijk speelgoed en spelletjes. Het stel biedt hier een thuis aan hun vijf kinderen, maar tegenwoordig ook aan pleegdochters Sharon en Eva*.

Al zo’n drie jaar stellen Harm en Daisy hun huis en hart open voor pleegkinderen. Eén belangrijke voorwaarde was dat het hele gezin erachter stond. “Onze kinderen waren doorslaggevend,” zegt Daisy. “Als één van hen het niet had gewild, hadden we het niet gedaan. Maar iedereen was enthousiast.”

Inmiddels hebben Harm en Daisy zes plaatsingen gehad. “Kinderen komen vanuit een crisissituatie bij ons”, vertelt Harm. In principe is de plaatsing kortdurend, tenzij de vraag langdurig wordt en er een goede klik is. Juist het snelle schakelen past bij hen. “Zodra we een belletje krijgen, schieten we in de actiestand. Als een kindje hier komt, is alles voorbereid. We hebben kleding, bedjes en voeding voor 0 tot 18 jaar op voorraad. Vaak laten we onze eigen kinderen de rondleiding doen, omdat contact tussen kinderen onderling laagdrempeliger is. De eerste dagen en weken zijn vaak chaotisch, maar daar krijgen wij juist energie van.”

Via de gezinsvoogd van één van hun pleegkinderen kwamen ze in contact met het Leger des Heils. Dit bleek een goede match. “Het belang van het kind staat centraal en we worden als pleegouders op veel vlakken ontzorgd,” zegt Harm.

Myrthe, pleegzorgbegeleider bij het Leger des Heils, is sinds maart betrokken bij het gezin. “Ik ondersteun pleegouders bij de plaatsing, opvoedvragen en het contact met ouders. Eens in de zes weken vindt een huisbezoek plaats, maar het is vooral maatwerk en we hebben regelmatig contact.” Harm en Daisy beamen dat: “Er zijn korte lijntjes, we kunnen altijd een beroep op jullie doen", zeggen ze over de samenwerking. “We worden betrokken en krijgen het gevoel dat we het echt samen doen.”

“Bij een plaatsing kijken we altijd wat passend is bij zowel het kind als het pleeggezin”, legt Myrthe uit. "We kijken bijvoorbeeld naar de leeftijd en de achtergrondinformatie van het kind. Het is bij voorkeur wenselijk dat een kind in een pleeggezin in de omgeving wordt geplaatst, zodat het contact met het netwerk behouden blijft en de reistijd voor omgangen niet onnodig toeneemt. Maar dat lukt helaas niet altijd. Een uithuisplaatsing is al een trauma op zich, daarom gaan we zorgvuldig te werk.”

In april 2024 kwam Eva in het gezin, als baby van acht maanden oud. “Ze zou in eerste instantie vijf dagen blijven,” vertelt Daisy. “We kregen te horen dat ze geen pleeggezin voor haar konden vinden. Dat is ook helemaal niet nodig, zeiden we toen, want ze kan hier blijven zo lang als nodig is. Inmiddels is ze twee jaar en draait ze volop mee in ons gezin.”

De band met Eva was meteen bijzonder. “De eerste paar dagen was ze heel apathisch, pas na vijf dagen huilde ze voor het eerst. Dat was een teken van trauma. Daarna was ze heel toegankelijk, ze ging bij iedereen op schoot en wilde met iedereen knuffelen. Op een gegeven moment begon haar gedrag te stabiliseren. Ze ontwikkelt zich heel goed en we genieten volop van haar.”

"Onze eigen kinderen zien Eva echt als hun zusje”, vult Harm aan. “Als we op vakantie gaan, vraagt niemand of Eva ook meegaat, dat is gewoon vanzelfsprekend geworden.”

Sinds juni woont ook pleegdochter Sharon van 8 jaar bij het gezin. Omdat het meisje in haar korte leven al veel heeft meegemaakt, was het wat meer aftasten. “Voor Sharon was alles nieuw. Een ritje in de auto, aan tafel ontbijten met een ouder erbij, dat kende ze niet. Ook kamperen was nieuw en spannend voor haar. ‘s Avonds hadden we een kampvuurtje gemaakt en zagen we haar genieten. Dat zijn de momenten waarop we ons beseffen: dit geven we haar mee. We weten natuurlijk niet hoe haar verdere leven eruit zal zien, maar we zijn blij dat we dit soort momenten met haar mogen delen.”

“Oudere kinderen hebben vaak al heel wat meegemaakt”, geeft Myrthe aan. “Het is dan veel meer aftasten wat een kind nodig heeft, wat goed werkt en wat niet. Het zit hem vaak in de kleine dingen. Aan tafel tijdens het eten is Sharon vaak wat stiller, maar het feit dat ze erbij zit en samen met het gezin eet, is voor haar al een hele stap.”

Pleegzorg brengt Harm en Daisy veel geluk en voldoening, maar brengt soms ook de nodige uitdagingen met zich mee. "De omgang met ouders kan soms belastend zijn. Als ouders negatief tegenover pleegzorg staan, is communiceren ingewikkeld. Je haalt namelijk niet alleen het kind, maar ook het netwerk in huis.”

“Als de samenwerking tussen de pleegouders en de ouders van het kind goed gaat, komt dat de plaatsing absoluut ten goede”, merkt Myrthe. “Als dat niet gaat, kunnen wij pleegouders hierin ondersteunen, om de druk bij de pleegouders weg te nemen.” In de loop der jaren hebben Harm en Daisy ook mooie contacten opgebouwd met andere pleegouders. “Het is fijn om met andere pleegouders te kunnen sparren over vragen, twijfels of bepaalde situaties. De herkenning bij elkaar werkt bevestigend en prettig.” “Vanuit het Leger des Heils kan ook een pleegouderbuddy worden gekoppeld”, vult Myrthe aan. “Dat is een pleegouder die al wat meer ervaring heeft en met wie je kunt optrekken. Je staat er niet alleen voor.”

Op de vraag of er nog ruimte in het gezin is voor een nieuw pleegkindje, kijken Harm en Daisy elkaar lachend aan. “Een kind is altijd welkom, we zullen niet zo snel nee zeggen”, zegt Harm. Daisy vult aan: “We zeiden altijd: als er één kindje langdurig mag blijven, zou dat heel fijn zijn. Maar nu zouden we het wel heel leuk vinden om weer een baby of klein kindje op te vangen. Ook voor Eva zou een broertje of zusje heel leuk zijn.”

*In verband met de privacy van de kinderen zijn fictieve namen gebruikt in dit artikel.