Gilvany en Darhiënne zorgen voor mensen met een verslaving

Het is niet een werkplek waar iedereen graag aan de slag gaat; een invaller verschuilde zich eens achter de koelkast omdat de deelnemers heftig gedrag vertoonden. Darhiënne en Gilvany zijn er helemaal op hun plek. “Ik zie de bewoners als mensen, net als jij en ik. Ze hebben in hun levensjaren narigheid meegemaakt en zijn daardoor zoals ze nu zijn. Ik kijk niet naar hoe ze eruitzien, maar naar wie ze echt zijn als persoon”, motiveert Darhiënne de keuze voor haar baan.

Na de lunch hebben Darhiënne en Gilvany pauze en kunnen ze even zitten. In de toekomst krijgen de twee meer verzorgende taken, nu zijn de taken hetzelfde als die van een groepswerker: ontbijt en lunch klaarzetten, meegaan naar afspraken van bewoners, helpen bij het schoonmaken van de kamers, medicatie geven. De twee werken graag met elkaar samen. “Als ik sip binnenkom, maakt Gilvany mijn dag zinvol”, zegt Darhiënne. Ze ontmoetten elkaar in de sollicitatieprocedure voor het traject dat ze nu volgen bij het Leger des Heils. “We kwamen hier na een reorganisatie binnen als nieuwelingen. We kunnen een beetje samenspannen”, lacht Gilvany.

Bewoners hebben zware verslavingen en dat zorgt weleens voor onrust. Maar de beide collega’s kunnen wel tegen een stootje. “Je moet sterk in je schoenen staan om hier te werken”, zegt Darhiënne. Gilvany bevestigt dit. “Sommige bewoners proberen je te intimideren om onder taken uitkomen, zoals verplicht kameronderhoud. Af en toe hebben we heibel door psychoses, maar eigenlijk zijn het allemaal schatjes. Bij een psychose is het hun ziektebeeld dat spreekt, niet de mensen zelf. Dat moet je in kunnen zien. Dezelfde mensen die vandaag zeggen ‘ik hou van jou, topper’ kunnen je  morgen uitschelden van hier tot Tokio. We hebben een hele grote emmer. Je kunt hier heel veel maken voordat we zeggen: dit wordt te gevaarlijk.”

Het activiteitencentrum waar we in gesprek zijn hangt vol met creatief werk van de bewoners. Ze krijgen een paar euro betaald om ‘s ochtends te komen werken in de ruimte. Maar het is een moeilijke doelgroep om te activeren, zeggen de twee medewerkers. “Voor alles willen ze wat. We hadden een sportactiviteit en iemand kwam twee minuten touwtjespringen. Daarna liep hij weg en zei: ‘Als jullie willen dat ik ga touwtjespringen, moeten jullie me betalen’”, lacht Gilvany. Komt dat omdat het Hagenezen zijn? “Misschien zijn deze deelnemers daarom nog wel iets koppiger en eigenwijzer, haha. Maar het zijn ook eerlijke mensen met het hart op de tong”, volgens Darhiënne, zelf ook Hagenees.

Gilvany: “Veel van deze mensen worden als het uitschot van de maatschappij gezien. Zodra ze buiten zijn, lopen mensen met een bocht om hen heen. Ze hebben vaak geen familie die naar hen omkijkt. Ik denk dat voor zowel Darhiënne als mij geldt dat we naar ons werk komen om deze mensen zo goed mogelijk te kunnen helpen. Natuurlijk met de missie dat ze volledig herstel vinden, ook al is dat bij velen van hen niet meer mogelijk. Elke stap in de goede richting is een groot succes. Als we ons werk overdragen na een dienst, zeggen we weleens: ‘Het is me gelukt om hem te laten douchen.’ Dat klinkt misschien niet als een succesverhaal, maar toch is dat in ons werk een mijlpaal.”

Uit het hele gesprek blijkt dat de twee ontzettend gemotiveerd zijn. Het werk is betekenisvol en dankbaar, zeggen ze. Darhiënne merkt dat aan de bewoners, en ziet het zelf terug, vertelt ze. Collega’s die op deze locatie werken, doen het vanuit hun hart. “We maken altijd grapjes met de bewoners en collega’s. Dus het is ook gewoon leuk om hier te werken”,  zegt Gilvany. “Ik liep onlangs aan het einde van mijn dienst naar mijn auto, en toen stak een bewoner zijn hoofd uit het raam en zei: ‘Gilvany, bedankt dat je er weer was vandaag.’ Nou, toen brak mijn hart. Daar kan geen dik salaris tegenop.”