Pleegouders Mark en Aranka

Mark en Aranka zijn sinds twee jaar pleegouders bij het Leger des Heils. Ze hebben twee jonge pleegkinderen die bij hen blijven wonen tot ze volwassen zijn. "Het was ons door de pleegzorgorganisatie duidelijk uitgelegd dat je vrijwel nooit van te voren weet of een kindje blijvend bij je komt wonen. Daar gaat namelijk een juridische procedure aan vooraf. Toch was het wel onze intentie om een plek te bieden waar een kindje zo nodig kon blijven. Andere vormen van pleegzorg met een meer tijdelijk karakter, zoals crisis pleegzorg of weekendpleegzorg, brengen wat meer onrust met zich mee en dat past minder bij ons gezin. Voor onze kinderen en ook voor de pleegkinderen vinden wij het belangrijk dat de kinderen kunnen in- en meegroeien in ons gezin."

"Wij zijn pleegouder geworden omdat we het gevoel hadden hier ruimte voor te hebben in ons huis en hart. We hebben zelf drie kinderen en vonden dat we ook aan een kind wat in minder mooie omstandigheden opgroeide een thuis konden bieden. Een beslissing waar we absoluut geen spijt van hebben. Om pleegouder te worden voer je een aantal gesprekken met de pleegzorgorganisatie en je volgt een pleegoudertraining die wij als heel waardevol hebben ervaren. Tijdens deze training wordt een aantal onderwerpen besproken die je tegen komt als pleegouder, maar ook als opvoeder. Dingen waar we samen over gingen nadenken en waar we veel over gesproken hebben. De cursus sterkte ons in het opvoederschap en gaf ons vertrouwen in het pleegouder zijn. Je wordt daar goed op voorbereid. Ook is het leuk om kennis te maken met andere mensen die in hetzelfde traject zitten."

"Het is heel moeilijk om te gaan met de onzekerheid of de pleegkinderen daadwerkelijk bij je mogen opgroeien. Enerzijds hecht je je aan de kinderen en wil je graag dat ze in je gezin blijven, anderzijds zie je ook de liefde die de ouders voor hun kinderen hebben en hoe pijnlijk het voor hen is om hun kinderen niet te mogen opvoeden. We doen erg ons best de kinderen te vertellen over hun ouders zodat zij een rol in het leven van hun kinderen hebben."

"Als gezin zijn we hechter geworden, het is bijzonder om te zien hoe onze kinderen twee ‘vreemde’ kinderen in hun hart gesloten hebben. We zijn samen een gezin, en ze horen er allemaal bij."