Waarschijnlijk heb je Iris (26 jaar) wel eens zien rondlopen. Jarenlang ging ze naar SPA (het zomerkamp van het Leger des Heils) en tegenwoordig zit bij één van de landelijke muziekgroepen van het Leger des Heils. Maar wat je waarschijnlijk niet weet is dat ze verslaafd is geweest aan onder andere blowen en speed.
Iris wil haar verhaal graag delen omdat ze het gevoel heeft dat er binnen (de kerk van) het Leger des Heils een taboe heerst op verslaving: “Er wordt altijd gezegd dat je niet moet roken, niet moet drinken en geen verslavende middelen moet gebruiken, maar verder wordt er niet echt over gesproken waardoor je het gevoel hebt dat je de enige bent terwijl dat waarschijnlijk niet zo is.”
Hoe ben je verslaafd geraakt?
“Het blowen begon al op mijn 14e. Ik ging naar een nieuwe middelbare school en werd heel erg gepest. De jongen die dat voornamelijk deed die blowde. Dus ik had bedacht: als ik dat ook ga doen, dan houdt het pesten op toch?”
“Helaas hield het niet op... maar het hielp mij wel om mij sociaal af te sluiten van alles wat er om mij heen gebeurde. Hierdoor zat ik in een eigen wereldje. Ik wist uiteraard wel dat ik op school zat, maar verder kwam alles niet echt meer binnen. Het blowen hielp mij dus de dag door.”
“Uiteraard had ik ook door dat het niet ophield. Dit zorgde er voor dat ik steeds meer ging blowen en andere manieren ging zoeken om uit de realiteit te komen. Want mijn eigen wereld was voor mij prettiger dan de realiteit.”
Wanneer had je door dat je verslaafd was?
“In het begin ging op school alles best wel goed. Ik haalde het eerste jaar super hoge cijfers, maar dat ging steeds verder achteruit tot ik in het derde jaar bijna niet meer naar school ging. Ik ging pas als ik wakker werd en skipte standaard het eerste uur. Eigenlijk was alleen het keuzevak ‘Muziek’ nog iets waar ik echt actief naar toe ging. Verder was ik vooral aan het blowen: voor en na school, tijdens pauzes, voor ik ging slapen… eigenlijk gewoon op elk vrij moment. Alleen als ik een dag met het Leger weg was dacht ik er niet aan. Tijdens SPA bijvoorbeeld had ik helemaal geen behoefte. Maar zodra ik thuis kwam ging ik gelijk weer blowen. Ik had natuurlijk wel door dat het niet normaal was, maar je merkt dan toch dat je er niet over kunt praten met andere mensen. Dat geeft toch wel een beetje aan dat er iets niet goed is.”
“Toen ik 18 was kreeg ik een vriendje. Ik ging met hem mee naar feestjes. Maar door mijn geschiedenis met school vond ik het helemaal niet fijn om bij allemaal mensen te zijn. Bij die feestjes herhaalde ik dus maar wat ik vroeger ook deed, maar dan met een andere reden. Want hoe meer middelen ik tot mij nam, hoe minder ik doorhad dat ik het niet fijn vond.“
“Mijn vriendje gebruikte heel veel speed dus ik dacht: laat ik dat ook eens doen. Vanaf dat moment ging ik standaard speed gebruiken als we naar feestjes gingen. Wat bijna elk weekend was. Op een gegeven moment ging ik speed ook buiten feestjes om gebruiken en nam ik er op feestjes ook nog een pilletje bij. Zodra dat werkte was ik blij en had ik niks meer door. Ik hoorde gewoon de muziek en dat maakte dat zo’n feestje te doen was. Uiteraard was dat niet gezond...”
“Ik denk dat ik ook wel wist dat het niet goed was toen ik merkte dat ik heel veel was afgevallen door het gebruik van speed. Dit zorgt er namelijk voor dat je weinig eetlust hebt en tegelijkertijd geeft het je heel veel energie. Dus je verbrandt meer dan dat je eet. In zo’n weekend at ik bijna niks. Ook was ik vaak van zaterdag tot en met maandag wakker... Toen kreeg ik dus ook lichamelijk klachten zoals flauwvallen, woede en agressie.”
“Toen ik ongeveer 20 was en we weg waren met het Leger nam iemand mij apart en die zei: ik weet niet precies wat er allemaal speelt, maar ik heb het gevoel dat als je niks verandert we jou over een jaar in een GGZ kunnen terugvinden. Dit heeft mij aan het denken gezet.“
Hoe ben je uiteindelijk gestopt?
“Eigenlijk gewoon door het loslaten van de mensen met wie ik dit deed en een eigen leven beginnen. Ik had het voordeel dat ik kon verhuizen en dat ik dus makkelijk deze mensen achter mij kon laten.”
“Uiteraard is toen niet alles in één keer gestopt. Eerst stopte ik met harddrugs en na ongeveer een half jaar ben ik ook met blowen gestopt.
Heeft het invloed gehad op jou en hoe je nu bent?
“Ja ik denk het wel. Ik zou het nu sowieso nooit meer doen. Ik heb er ook een soort afkeer tegen gekregen. Ook vermijd ik nu nog steeds groepen mensen omdat ik nooit heb geleerd hoe ik daar op een gezonde manier mee om moet gaan. Ik zou dus waarschijnlijk ook nooit meer naar een kamp als SPA gaan.”
Wat zou je willen meegeven aan iedereen die dit leest?
“Heel cliché zou ik zeggen: praat erover. Maar zelf zou ik dat ook heel lastig vinden. Dus eigenlijk meer een tip aan het Leger: wees realistisch. Heel veel jongeren komen in aanraking met iets dat verslavend is. Dus ga daar ook binnen de kerk meer over praten, zodat jongeren weten dat ze er over kunnen praten en weten dat ze er uit kunnen komen.”
De persoon uit dit interview wil graag anoniem blijven. Om die reden hebben wij er voor gekozen om dit interview te publiceren met een fictieve naam en een afbeelding van iemand anders.