‘Kan niet bestaat niet’: hoe Jeroen zijn leven omgooide.

‘Ik heb de ramen alvast voor je opengezet, anders word je zo stoned als een kanarie’. We zijn op bezoek bij Jeroen, sinds kort is hij de trotse bewoner van een nette benedenwoning in Hilversum. Na een leven van verslaving en depressie zette hij een aantal jaar terug radicaal de knop om. De harddrugs ging de deur uit en het realiseren van zijn dromen kreeg prioriteit. En met succes!

Met een tevreden blik zit Jeroen op de bank van zijn woning. Achter hem versieren houten hartjes de muur en boven de televisie prijkt zijn verzameling Kameleonboeken. ‘De complete collectie’, vertelt hij trots. ‘Menig boek heb ik al drie keer gelezen’. Op tafel liggen wat paperassen naast een half opgerookte joint. Zijn vriend en vijand.  

‘Op mijn zestiende rookte ik voor het eerst een joint. Razendsnel was ik verslaafd en deed ik de gekste dingen om aan wiet te komen. Stelen was daar één van, zelfs het geld van mijn ouders kon ik niet laten liggen. Bij mijn moeder was al snel de maat vol: ‘Of je gaat afkicken, of ik hoef je niet meer te zien’. Ja, dat was duidelijke taal. Ik pakte mijn spullen en ging naar een afkickkliniek in Tsjechië.’

‘Een halfjaar later kwam ik terug. Ik kreeg een eigen huisje met ambulante begeleiding en pakte het leven weer op. De schreeuw om wiet was weg, maar roken deed ik het nog wel. Met als verschil dat ik er nu voor werkte en het niet meer zorgde voor problemen. Dat ging een tijd lang goed, totdat mijn vriendin me overhaalde om samen speed te gebruiken. Alleen spacen vond ze maar niets. Ik ging voor de bijl en al snel gebruikte ik zes dagen per week. Dat kon ik goed geheim houden, totdat mijn vriendin een foto van mij, stoned en met grote ogen, naar mijn moeder stuurde. Toen was het hommeles!’.

‘Binnen no time stond mijn ambulant begeleider op de stoep! Ik moest mijn woning uit en kwam terecht bij de Saffier. Godzijdank bleek dat een goede zet! Op oudejaarsdag datzelfde jaar stopte ik van de één op de andere dag met de harddrugs. Wat de aanleiding was? Ze vertelden mij dat plotsklaps stoppen met de drugs onmogelijk was. Moet je mij net hebben! Kan niet bestaat niet, en dat zou ik bewijzen ook!’

‘En hoe! Inmiddels zijn we drieënhalf jaar verder en heb ik nog steeds geen harddrugs aangeraakt. Nu deze tijdrovende verslaving wegviel kreeg ik ruimte voor nieuwe dingen. Bijvoorbeeld de zoektocht naar een baan. Al snel vond mijn begeleider Jelka een pareltje bij de sociale werkplaats: ik werd glazenwasser. Hartstikke leuk werk joh, een beetje met een stokkie raggen. En het verdient goed, ook belangrijk.’

‘De volgende stap was een eigen huisje. Een tijd lang reageerde ik dagelijks op heel wat woningen totdat ik éindelijk beet had: het was tijd om op eigen benen te staan! Inmiddels was ik op stoom en mijn volgende goal was: rijlessen. Mijn theorie heb ik inmiddels op zak en over een tijdje mag ik afrijden. Ik kijk er nu al naar uit om in mijn eigen autootje rond te rijden’

‘Laatst nog zei ik daarover tegen mijn oudere maatje Karel: ‘jij bent binnenkort toe aan een rollator. Dan kom ik met mijn autootje naar je toe om samen boodschappen te gaan doen. Hartstikke leuk joh!’ Karel ken ik van de Saffier, hij is ook een oud bewoner en we hebben goed contact gehouden. Beide hebben we weinig mensen om ons heen, dus steunen we elkaar.’
‘Een vriend wil ik hem niet noemen, vrienden maak ik niet. Ja, vroeg wel! Maar toen mijn twee beste vrienden bij een verkeersongeluk omkwam was voor mij de maat vol. Mijn hart kan dat verdriet niet weer aan en dus maak ik geen vrienden. Kennissen wel, dat is veilig.’

Gelukkig ben ik wel, het leven lacht me toe! Een huis, een baan, bijna schuldenvrij en een rijbewijs op zak. Wie had dat een aantal jaar terug kunnen bedenken! Wat ik hierna ga doen? Dat weet ik ook al, de tuin aanpakken met als centraal middelpunt een jaccuzzi! Ja écht wel!