'In de buurthuiskamer horen we er helemaal bij'

Iedereen vraagt of ze moeder en dochter zijn. Ook al zegt hun bloed iets anders, zo voelt het wel voor Parvin (68) en Ameneh (41). Ze vluchtten allebei uit Iran en wonen nu naast elkaar in Harderwijk. Parvin: “We hebben echt geluk met elkaar.”

Parvin vluchtte dertig jaar geleden met haar man en jongste zoon naar Nederland. Inmiddels is ze oma van drie kleinkinderen. Ze geniet ervan om hen hier in alle vrijheid op te zien groeien, maar mist Iran nog elke dag. “Ik voel me thuis in Nederland, maar tegelijkertijd mis ik mijn vaderland en mijn straat. Ik mis het om gewoon even mijn zus vast te houden.” Ze was dan ook heel blij toen ze hoorde dat er een Iraanse vrouw naast haar kwam wonen. “Ameneh is ontzettend goed voor mij. Ze stuurt een berichtje als ze ergens een goede supermarktaanbieding ziet. We eten vaak met elkaar en gaan samen op stap, even naar de rommelmarkt bijvoorbeeld. Zij op de fiets, ik op de scootmobiel. Ik heb echt geluk gehad met haar.”

Toen Ameneh vier jaar geleden de huiskamer van het Leger des Heils in Harderwijk binnenstapte, werd ze warm verwelkomd met een kop koffie. “Ik vertelde dat ik van koken houd, waarop ik de vraag kreeg om soep te maken.” Inmiddels maken zij en Parvin al vier jaar lang elke vrijdagmiddag een rijke maaltijdsoep, met zowel Nederlandse als Iraanse invloeden. Parvin: “Het wordt steeds drukker, we hebben zelf nauwelijks tijd om mee te eten. Maar we krijgen veel complimentjes en iedereen is blij. Daar doe je het voor.”

In de buurthuiskamer van het Leger voelen Parvin en Ameneh zich helemaal thuis. “Gewoon lekker bezig zijn en mensen helpen, daar houden we allebei van. Er komen hier heel veel verschillende mensen. Ze leven erg met ons mee. Als Iran weer slecht in het nieuws is, zijn ze oprecht blij dat wij hier veilig zijn. Ze hebben echt respect voor ons. Dat is belangrijk en voelt fijn. We horen er helemaal bij.”

Dat gevoel werd bevestigd toen hun sociale huurwoningen beschimmeld raakten. “Toen er zonnepanelen op de daken werden gelegd, stond het centrale afzuigsysteem een tijd uit. Overal ontstond schimmel, maar de woningbouwvereniging deed er niets aan. Ik werd ziek en raakte bijna depressief van de stress. Het gaat om je huis! Maandenlang sliep ik slecht van alle zorgen: wie gaat dit opknappen, waar haal ik het geld vandaan? In die zeven maanden ben ik zeven jaar ouder geworden.” Ze maakte foto’s en filmpjes en legde de situatie uit aan het Leger. “Ze zeiden direct: ‘Wij gaan helpen.’ Wij hoefden alleen maar de materialen te betalen, verder werd alles voor ons geregeld. Met een team van zeven mensen hebben ze onze huizen in een dag tijd helemaal opgeknapt. Ik was zo ontzettend dankbaar! Eindelijk kon ik weer rustig slapen.”