Met gebruik van haar knie en een T-shirt knelde zij zijn slagader af, nadat hij op straat met een mes in zijn hals was gestoken. Ze redde zijn leven. Zo gaat dat op straat: uitkijken voor elkaar, uitkijken naar elkaar, zorgen voor elkaar. Maar drie maanden later werd Wiktoria zelf niet gered.
Wiktoria was ongeveer even oud als ik, maar ze oogde stukken ouder. Ze leefde al langere tijd op straat, of beter gezegd: overleefde. Dat leek haar goed af te gaan. Wellicht was het overleven haar met de paplepel ingegoten, had ze geen ander referentiekader en was dit haar normaal. Ze stond haar mannetje. Maar haar zichtbare stevigheid kwam vooral door de alcohol, die haar lijf deed opzetten. Haar stoere, misschien lompe houding, was een pantser.
De olifantenhuid die ze had opgebouwd, had ze nodig om de dagen en nachten door te komen. Een kop soep of koffie accepteerde ze van ons, maar echt dichtbij mochten we niet komen. Haar Engelse en Nederlandse woordenschat was niet
groot, onze Poolse woordenschat klein.
Wiktoria groeide op in een weeshuis in Polen. Op zoek naar een beter bestaan, kwam ze naar Nederland om te werken. Ze raakte haar onderdak in Nederland kwijt toen ze haar baan verloor en ze belandde, samen met haar eveneens Poolse vriend op straat. We kwamen haar bijna wekelijks tegen met een groepje Poolse mensen. In haar laatste weken hoorden we dat ze samen met stichting Barka een plan had gemaakt om haar situatie te doorbreken. Ze keek uit naar werk, naar onderkomen, naar perspectief. Een beter leven, waarin ze haar pantser misschien eens kon laten zakken.
Een week voordat het zover was, werd haar levensstijl haar fataal. Midden op straat, in de stad, stond haar hart stil.
Lees hier meer over hoe het Leger des Heils EU-burgers zoals Wiktoria verder helpt.
