Remco Glas over trouw blijven, hoop geven en jezelf kunnen zijn

Soms is ‘blijven’ het enige wat je kunt doen. Remco Glas werkt als veldwerker (tot 2021) en ambulant begeleider bij Housing First, een tak van het Leger des Heils die zich richt op mensen die jarenlang op straat leefden en nergens meer terecht konden. Zijn werkdagen zijn intens, onvoorspelbaar en rauw. Maar wat hij ervoor terugkrijgt? Vertrouwen. Hoop. En een werkplek waar hij zijn geloof, zijn vak en zijn mens-zijn mag inzetten – precies zoals hij is.

"Ik werkte in de psychiatrie (beschermde woonvorm voor mensen met psychiatrische problemen) in Amsterdam, en daar was het prima. Maar het knelde ook. Over geloof praten met clienten, was niet gewenst. Terwijl dat voor mij juist een belangrijk deel van wie ik ben is. Bij het Leger voelde ik meteen: hier mag ik mezelf zijn. Niet dat ik rondloop met een Bijbel onder m’n arm – maar als iemand vraagt hoe ik met iets omga, dan kan ik zeggen: ‘Ik bid ervoor.’ Dat mag hier. En dat maakt een wereld van verschil."

"Onze doelgroep bestaat uit mensen die door iedereen zijn opgegeven. Die telkens weer uit het systeem vallen. En dan zeggen wij: je hoeft eerst niet te veranderen. We beginnen met een huis. Rust. Veiligheid. En dan bouwen we samen verder. Dat is het hele idee van Housing First. En het werkt – juist omdat we beginnen met vertrouwen geven, zonder voorwaarden. Dat is voor veel van onze deelnemers echt nieuw."

"Veel geduld. Een lange adem. En liefde, eigenlijk. Ik had ooit een deelnemer die ons een jaar lang iedere week uitschold. Maar wij bleven komen. En na een jaar zei hij: ‘Ik weet niet wat ik nog moet doen om jullie weg te krijgen.’ En daarna: ‘Maar ik waardeer het wel.’ Inmiddels is hij uit zorg, maar hij belt me nog steeds af en toe. En dat is voor mij het bewijs: we hebben echt iets betekend. Juist door trouw te blijven."

"Door het samen te doen. Bij Housing First hebben we echt een sterk team. We gaan vaak met z’n tweeën op pad, juist ook voor de veiligheid. En er is ruimte om je verhaal kwijt te kunnen. Dat teamgevoel had ik eerder niet. Bij eerdere werkgevers was het veel individueler. Je werkte je lijstje af, hield je dossier op orde – maar je deelde het niet echt. Hier doe je het samen. En dat maakt een groot verschil."

"Nou ja, ik zeg meestal: wil je naast hulp verlenen ook hoop verlenen? Dat is voor mij de kern. Dus niet alleen praktische steun bieden, maar ook zeggen: ik zie jou, ik geloof dat het anders kan. Dat is niet iets wat je uit een boekje haalt. Dat zit in wie je bent. Ik zie het geloof als een bron van hoop en kracht. Maar ik dring het niet op. Soms deel ik iets, soms alleen als iemand erom vraagt. Het gaat erom dat je echt contact maakt. Als mens. Niet als systeem. En daarin vind ik veel vrijheid bij het Leger."

"Hier word je gezien. Ook als medewerker. Je krijgt ruimte om jezelf te zijn, je werk op je eigen manier te doen. En je doet het niet alleen. We dragen samen een gedachtegoed, dat voel je echt. En dat maakt dat ik dit werk volhoud – zelfs als het zwaar is. Want dat is het soms. Maar als ik dan zie dat iemand de deur voor me open doet, week na week, dan weet ik: dit is niet voor niks. We zijn er, ook als niemand anders dat meer is."

"Je moet stevig in je schoenen staan, maar je hoeft geen superheld te zijn. Je moet ‘kunnen blijven’. Ook als iemand zegt dat hij niks van je moet. En dan tóch terugkomen. Dat vraagt wat van je – maar je krijgt er ook veel voor terug. Je krijgt ruimte, vertrouwen en je maakt echt verschil. Niet in een groot gebaar, maar in de tijd die je geeft, het vertrouwen dat je uitstraalt. En als je daar warm van wordt, dan pas je hier."